Ο βοηθός προπονητής της μικτής γερμανικής ομάδας καλαθοσφαίρισης των Special Olympics, Martin Hoetzl, παίζει μπάσκετ από μικρή ηλικία. Αρχικά έπαιζε στην ομάδα του χωριού του, που βρίσκεται κοντά στη Νυρεμβέργη. Στη συνέχεια, το 1998 γνώρισε την γερμανική ομάδας καλαθοσφαίρισης των Special Olympics που προερχόταν από τον τόπο του και άρχισε να παίζει μαζί τους σαν partner. Έτσι, όταν του δόθηκε η επιλογή, ένα χρόνο αργότερα (το 1999), να διαλέξει μεταξύ στρατιωτικής θητείας και κοινωνικής υπηρεσίας, επέλεξε να προσφέρει κοινωνική υπηρεσία στην εστία για άτομα με διανοητική αναπηρία που ζούσαν οι αθλητές της ομάδας. Και παρέμεινε πλέον εκεί δουλεύοντας ως κοινωνικός λειτουργός.
Η συμμετοχή του στην ομάδα του άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή. Αρχικά την αντίληψη: «Μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω για την ομάδα των special Olympics έβλεπα το αγώνισμα της καλαθοσφαίρισης όπως και οι υπόλοιποι παίκτες της ομάδας που έπαιζα μέχρι τότε. Ήμασταν όλοι πολύ ανταγωνιστικοί, δεν μας άρεσε να χάνουμε και εκνευριζόμασταν όποτε χάναμε πόντους. Η κάθε ομάδα ήταν για τον εαυτό της και κρατούσε αποστάσεις από τις άλλες. Με το που ξεκίνησα να παίζω σαν partner στη μικτή ομάδα, ανακάλυψα τι σημαίνει πραγματικά αθλητισμός. Στην ομάδα αυτή όλοι ήταν μαζί. Στους αγώνες που παίζαμε, όλοι οι αθλητές, όλων των ομάδων ήταν μαζί και όλοι ήταν φιλικοί με όλους. Η εμπειρία αυτή μου άλλαξε πλήρως την ιδέα που είχα για το άθλημα. Ανακάλυψα ότι δεν έχει να κάνει με τον εαυτό σου, αλλά με την ομάδα σου και τους συναθλητές σου. Δεν μπορούσα πλέον σαν partner να νευριάζω και να αντιδρώ έντονα γιατί αυτό επηρέαζε την ψυχολογία των υπολοίπων. Έπρεπε να μάθω να ελέγχω τον εαυτό μου, να γίνω πιο ομαδικός παίκτης και να προσέχω τους άλλους αθλητές».
Πέρα όμως από την αντίληψη, η ζωή του άλλαξε όταν μέσα από τη συμμετοχή του στην ομάδα, γνώρισε και τη γυναίκα της ζωής του! «Κατά τη διάρκεια της επιλογής της ομάδας για τη συμμετοχή της Γερμανίας στα Special Olympics στη Σαγκάη, έπρεπε να διευθετηθούν διάφορα θέματα με την κεντρική επιτροπή της Γερμανίας για τα Special Olympics. Σαν προπονητής της ομάδας αντάλλασσα σχεδόν καθημερινά ηλεκτρονικά μηνύματα με την υπεύθυνη γραφείου της γερμανικής επιτροπής (head office manager). Μετά από σχεδόν ένα χρόνο ανταλλαγής μηνυμάτων αποφασίσαμε να συναντηθούμε επιτέλους και από κοντά στο γήπεδο. Ερωτευτήκαμε και πριν από δύο χρόνια παντρευτήκαμε.»
Η γερμανική ομάδα Special Olympics αποτελείται από 10 παίκτες, 5 αθλητές και 5 partners. Οι αθλητές είναι όλοι από την εστία στην οποία δουλεύει ο Martin, καθώς η ομάδα αυτή είναι με διαφορά η καλύτερη στη Γερμανία. Οι partners προέρχονται από το ίδιο χωριό (κοντά στη Νυρεμβέργη) και ειδικότερα από το τοπικό σχολείο. Με την ομάδα καλαθοσφαίρισης του σχολείου συνεργάζεται η εστία και παίζει κάθε Δευτέρα μπάσκετ. Μαθητές 14-18 χρονών εναντίον αθλητών με διανοητική αναπηρία, όπου όλοι διδάσκουν όλους, καθώς καμιά φορά οι μαθητές δεν παίζουν τόσο καλό μπάσκετ όσο οι αθλητές της εστίας. Η γερμανική ομάδα Special Olympics εξασκείται δύο φορές την εβδομάδα από τον Ιανουάριο και δύο σαββατοκύριακα το μήνα έχουν ολοήμερη εντατική προπόνηση. Συμμετέχει σε παγκόσμιους αγώνες από το 1998 και η φετινή συμμετοχή τους στους αγώνες της Αθήνας είναι η τέταρτη. Έχουν πάρει ένα χρυσό στον πρώτο όμιλο στους Special Olympics 2007 στη Σαγκάη. Για κάποιους από τους αθλητές είναι η πρώτη τους συμμετοχή, ενώ για κάποιους είναι η τρίτη.
«Οι αθλητές της ομάδας μας θέλουν πάντα να νικούν. Έχουν συνηθίσει από τη Γερμανία που είναι οι καλύτεροι από όλες τις ομάδες και κυριαρχούν σε όλους τους αγώνες, οπότε δεν έχουν μάθει να χάνουν. Εκεί είναι πιο χαλαροί. Στους αγώνες στην Αθήνα γνώρισαν και την ήττα. Όταν δε νικούν όμως χάνουν την υπομονή τους, θυμώνουν και καμιά φορά τσακώνονται μεταξύ τους, ακόμα και αθλητές με partners. Τότε μπαίνουμε ανάμεσά τους για να τους ηρεμήσουμε και να τους θυμίσουμε ότι οι αγώνες είναι κυρίως για τη διασκέδαση. Τους τονίζουμε επίσης ότι είναι σημαντικό να μάθουν να χάνουν. Είναι μέρος της ζωής», μας είπε ο Martin. Πρόσθεσε επίσης ότι οι παίκτες δεν είναι αγχωμένοι με τους αγώνες, απλά είναι νευρικοί και ενθουσιώδεις, ενώ είναι καλύτεροι στις προπονήσεις, μιας και στον αγωνιστικό χώρο τους αποσπάται η προσοχή από τη μουσική και το πλήθος.
«Είναι τιμή μας που παίζουμε στον ίδιο χώρο που διοργανώθηκαν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004. Η εγκατάσταση είναι τεράστια και πολύ ωραία», τόνισε ο Martin Hoetzl. «Η οργάνωση όμως των αγώνων καλαθοσφαίρισης υπήρξε προβληματική», παραπονέθηκε ο Cillian Newton, partner στην εθνική μικτή γερμανική ομάδα. «Την πρώτη μέρα που είχαμε αγώνες πρόκρισης δεν είχαν έρθει όλες οι ομάδες, οπότε μας κατέταξαν σε ένα όμιλο που αντιστοιχούσε στο επίπεδο μεταξύ των ομάδων που είχαμε παίξει με αποτέλεσμα να βρεθούμε στον πρώτο όμιλο. Την επόμενη μέρα, που κανονικά δεν είχαμε αγώνα, εμφανίστηκαν άλλες τέσσερις ομάδες και μας φώναξαν να ξαναπαίξουμε. Επίσης, ενώ δεν ήταν προγραμματισμένο να παίξουμε κανονικό αγώνα εκείνη την ημέρα, ξαφνικά μαθαίνουμε μία ώρα πριν ότι πρέπει να παίξουμε. Αυτό επηρέασε πολύ την ψυχολογία μας, αφού δεν ήμασταν προετοιμασμένοι και έτσι χάσαμε. Ενώ δεν είμαστε συνηθισμένοι να χάνουμε! Την Τετάρτη πάλι τα άλλαξαν όλα και μας βάλανε σε νέο όμιλο και πλέον παίζουμε στην τρίτη κατηγορία. Αυτό δεν είναι καλή οργάνωση, αλλά τουλάχιστον είμαστε ευχαριστημένοι με τη νέα κατάταξη. Ξέρουμε ότι την ευθύνη για αυτό την έχουν οι δύο ξένοι που κάνουν τους ομίλους και όχι η ελληνική πλευρά που διοργανώνει τους αγώνες».
Ο Cillian Newton, 20 χρονών, είναι ο γιος του προπονητή της γερμανικής μικτής ομάδας Special Olympics. Έτσι μεγάλωσε μέσα σε αυτόν το χώρο. Από μικρός παρακολουθούσε τις προπονήσεις και τους αγώνες της ομάδας σαν θεατής και του άρεσε πολύ. Ονειρευόταν μία μέρα να παίξει και αυτός, σαν partner. Μόλις τελείωσε το σχολείο του δόθηκε η ευκαιρία και είναι πλέον στην ομάδα από το 2008. Συμμετείχε και στους Πανευρωπαϊκούς στην Πολωνία το 2010. Παίζει σε όλες τις θέσεις ανάλογα με τις ανάγκες αλλά φροντίζει να πασάρει την μπάλα ώστε να σουτάρουν οι αθλητές Special Olympics. Δουλεύει σαν εκπαιδευόμενος στην εστία για άτομα με διανοητική αναπηρία και σκέφτεται ίσως στο μέλλον να γίνει κοινωνικός λειτουργός. Πιστεύει ότι στη Γερμανία η κοινωνία δεν είναι ακόμα αρκετά εξοικειωμένη με τον όρο διανοητική αναπηρία και γενικότερα με τα άτομα με ειδικές ανάγκες. «Υπάρχουν ακόμα πολλές προκαταλήψεις. Η λέξη «Behinderter” (ανάπηρος) είναι ουσιαστικά βρισιά. Δεν πρέπει να τους ονομάζουμε ανάπηρους. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό που είναι. Έτσι γεννήθηκαν!» και για αυτό φροντίζει να μεταφέρει τις εμπειρίες του στους φίλους και γνωστούς του ώστε να μαθαίνουν και αυτοί.
Ο Florian Mueller, 17 χρονών, αθλητής Special Olympics της μικτής εθνικής ομάδας της Γερμανίας, μένει ακόμα στην εστία και προπονείται στην ομάδα. Είναι ένας από τους νεώτερους αθλητές της ομάδας και ελπίζει να παίζει ακόμα για χρόνια. Παίζει επίσης ποδόσφαιρο αλλά προτιμά το μπάσκετ. Κάνει παρέα με αρκετούς από τους αθλητές της ομάδας του, αλλά όχι με όλους, όπως τόνισε. Παραπονέθηκε ότι οι διαιτητές δε σταματούν το ρολόι όταν γίνονται βολές από φάουλ. «Επίσης, στη Γερμανία οι διαιτητές σφυρίζουν πιο συχνά τα φάουλ. Είναι πιο αυστηροί από ότι εδώ», προσθέτει ο Cillian. Του Florian αρέσει πολύ η Ελλάδα, η Αθήνα και η θάλασσα, ιδιαιτέρως τα κύματα. Είναι η πρώτη του φορά στη θάλασσα και του φάνηκε αρκετά κρύα. Έχει βάλει ήδη δύο καλάθια στους αγώνες της Αθήνας και παίζει σαν περιφερειακός στην ομάδα.
|
English Version
